Μέσα στην περασμένη δεκαετία, πολλές νέες μπάντες ξεπήδησαν στο χώρο του thrash στη χώρα μας. Φαίνεται να υπάρχει μια έντονη αναβίωση του ήχου, κάτι που δείχνει να ακολουθεί και η γειτονική Ιταλία, αφού ο Casagrande στο ντεμπούτο του από τη γαλλική Soman Records, δείχνει να παίζει αυτό το είδος.
Και λέω δείχνει αφού για όσους δεν έχουν την τύχη να ακούσουν τη δουλειά του, αποτελεί ουσιαστικά ένα crossover από διάφορα είδη, χρησιμοποιώντας σαν βασικό πυρήνα το αμερικάνικο thrash metal. Μπροστά από τα …αυτιά μας, παρελαύνουν επίσης nu metal, speed και death metal, που χρησιμοποιούνται πολύ εύστοχα από τον Ιταλό, ώστε να δημιουργήσει ένα προσωπικό ύφος. Αν βάλεις μέσα σε όλα αυτά και το κιθαριστικό του παίξιμο που έχει επιρροές από μεγάλους του είδους, όπως ο Satriani, τότε το σύνολο γίνεται πραγματικά χορταστικό.
Οι κιθάρες παίζουν συνέχεια μελωδικά θέματα που ποτέ δεν καταστρέφονται όταν επιταχύνουν, ενώ τα φωνητικά συχνά φλερτάρουν θεατρικά με το death metal, αλλά πότε δεν ακούγονται παράταιρα. Το κλειδί είναι η λέξη «θεατρικά». Όλα δηλαδή στο άλμπουμ χρησιμοποιούνται ιδανικά και όπως ταιριάζει στην κάθε περίσταση!
Αν και το στυλ των πιο ακραίων φωνητικών δεν είναι γενικά της αρεσκείας μου, το εξαιρετικό σύνολο αυτή της δουλειάς (ειδική μνεία και στα υπέροχα τύμπανα) με έκαναν να απολαύσω ειλικρινά το ντεμπούτο του Casagrande. Πιστεύω ότι είναι ένα άλμπουμ ιδανικό για αυτούς που έχουν βαρεθεί το μονολιθικό και επαναλαμβανόμενο thrash metal. Στην τελική, δεν έχει να προσφέρει και κάτι νέο στον ήχο, παρά μόνο αναμασήματα από ακούσματα των μεγάλων του παρελθόντος.
Εύγε λοιπόν στον Casagrande που ακολουθεί τον δικό του δρόμο και με τη βοήθεια μιας αρκετά καλής παραγωγής (ας μην είμαστε εξαιρετικά λεπτολόγοι, ο άνθρωπος τα έχει κάνει σχεδόν όλα μόνος του!) μας μεταδίδει σωστά το συναίσθημα και τη δύναμη που θέλει να περάσει με το ντεμπούτο του!
**Το review πραγματοποιήθηκε από τον Μανώλη Μ.**
