“Post Bellum Auxilium”

 Οι Honeybadger παρουσιάζουν τη δική τους μουσική κυψέλη και μέσα από τη γλυκάδα του μελιού που προκαλεί το μουσικό στερέωμα του αθηναϊκού desert rock σχήματος με τη debut full length δουλειά τους, η οποία βαφτίζεται εις το όνομα «Pleasure Delayer» έχοντας ως σημαιοφόρο της κυκλοφορίας, την Made Of Stone Recordings!

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι το The Wolf, ένα κομμάτι που κατευθείαν σε βάζει στο mood για να νοσταλγήσεις το λατρεμένο «Blast Tyrant» των Clutch, όπου σε συνδυασμό με τον ψυχεδελικό ήχο των 70’s, δημιουργείται ένα δείγμα αρκετά ξεσηκωτικό. Συμπεριλαμβάνοντας τις ατμοσφαιρικές φωνές, οι οποίες μέσα από την παραγωγή φαίνεται να καταλήγουν πιο γεμάτες οι συνθέσεις με αποτέλεσμα να γίνεται πιο χαοτικός ο ήχος στο τέλος, ενώ συγχρόνως διατηρείται ένας πιο post rock ήχος που φαίνεται σαν να συνοδεύεται από πίσω ένα χαμηλού παιξίματος τουμπερλέκι, πράγμα που δείχνει και έναν πειραματισμό στα κρουστά και σε συνδυασμό με τη χαλαρή κιθάρα ενώ το space παίξιμο δίνει μια πιο ωραία αύρα στην όλη δομή του ήχου.

Through Hell: Εδώ φαίνεται έντονα η άφιξη του indie rock ήχου που μαζί με το stoner ενώνονται και δημιουργούν ένα ωραιότερο χαρακτήρα που συγχωνεύεται μαζί με άλλα ακούσματα με τα οποία δημιουργούν ένα κομμάτι που έχει μια εμπορικότητα στα ηχοχρώματα του, ενώ τα σόλο κιθάρας θυμίζουν τα κουρδίσματα των Queens Of The Stone Age.

Crazy Ride: Ξεκινάει με ένα επιβλητικό μπάσο, το οποίο φέρνει στο μυαλό την εισαγωγή των White Stripes που στη συνέχεια ανατρέπεται με blues κιθάρα που στην πορεία του κομματιού αλλάζει και δημιουργεί μια κατεύθυνση σε πιο heavy rock ακούσματα, που σε κάνουν να νοσταλγείς ήχους των Kyuss. Θα μείνω στη χροιά της φωνής που σε καθηλώνει ενώ σου δίνουν την αίσθηση μιας vintage ταινίας.

Good For Nothing: Εδώ ο ήχος τους θυμίζει κάτι από BRMC, καθώς ακούγεται χαμηλότερα η κιθάρα και πιο βωβή, ενώ στη συνέχεια σκάει σαν έκρηξη η μουσική τους. Ένα κομμάτι που ομολογώ ότι είναι λίγο μπερδεμένο, καθώς αποτελεί πληθώρα ήχων που αλλάζει πολύ συχνά…

That Feel: Εδώ βλέπουμε ότι ο ρυθμός γίνεται πιο γρήγορος και πιο 80’s hard rock που παραπέμπει σε Thin Lizzy, νοσταλγώντας στο μυαλό των παλιών την όμορφη εποχή αλητείας και το συναίσθημα ότι θες να πιάσεις μπύρα, δερμάτινα γάντια και να αράξεις απολαμβάνοντας τη συγκεκριμένη μουσική. Η ψυχεδέλεια παραμένει σταθερή ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται και η έντονη επιρροή από Nightstalker που συμβαδίζει με τη σταθερή ατμόσφαιρα desert rock ύφους.

Laura Palmer: Tο κομμάτι που γράφτηκε για το φανταστικό χαρακτήρας της γνωστής σειρά της δεκαετίας του ’90, Twin Peaks Franchise. Ο ρυθμός και η δομή του μού φέρνει στο μυαλό πολλές αναμνήσεις των 90’s που πραγματοποιούν περιστροφές ολοκληρωμένες, σαν ένας ψυχεδελικός κύκλος, κάτι που φαίνεται ορθά από το εξαιρετικό blues σόλο κιθάρας, το οποίο δίνει συνοχή που σε ελκύει να το ακούσεις ξανά, καθώς νοσταλγείς το διαμαντένιο «Sonic Brew» των Black Label Society.

Holler: Το κομμάτι ξεκινάει σαν να ακούγεται εισαγωγή κομματιών από The Forest Rangers ή rock ‘n’ roll ωραίας εποχής ή μουσικών ασμάτων των 90’s, τότε που άνθιζε ο alternative/grunge ήχος. Μια ένσταση που έχω στο κομμάτι αυτό είναι ότι ενώ υπάρχει ένα πιασάρικο ριφ, νιώθω ότι δεν επεκτείνεται με αποτέλεσμα να παραμένει ένα ξερό ηχόχρωμα, κάτι που χαλάει την όλη γλυκάδα του.

Truth In The Lie: Η επιρροή από Planet Of Zeus και Foo Fighters νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη, καθώς η αλήτικη κιθάρα μαζί με τη γεμάτη τσαμπουκά ερμηνεία και με desert rock style είναι άνευ αντιλογίας ξεκάθαρο ότι υπάρχει το heavy rock ύφος που καλύπτει κενά στα φωνητικά, ενώ έχει πολύ ενδιαφέρον το αργό ριφ που σε κάνει να νοσταλγείς τις πρώτες χρυσές επιτυχίες των Black Sabbath, ειδικά το σόλο που σου θυμίζει πολύ έντονα το χρυσό «Master Of Reality» του ’71. Εδώ υπάρχει ένα λάθος προς το φινάλε, καθώς θα παρατηρήσει κανείς ότι όλο το σκηνικό λειτούργησε σε στυλ soundtrack, παρά κομματιού πράγμα που σου δίνει την εντύπωση ότι…..«Σύντομα η συνέχεια του δίσκου….». Αφενός έχει ένα trick που σε τραβάει στο να ανυπομονείς για τη συνέχεια, αφετέρου δεν αντιλαμβάνεσαι, εάν τελείωσε ο δίσκος, πράγμα που σε μπερδεύει και φαίνεται λίγο ξενέρωτο αυτό.

Μπορώ να πω ότι αυτό που άκουσα με προβλημάτισε εν μέρει προσπαθώντας να κατανοήσω, εάν αυτό που έχουν συνθέσει είναι concept album ή απλά σύνθεση desert rock συγκροτήματος. Προσωπικά θα το χαρακτήριζα κάτι που έχω ακούσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και αναφέρομαι στο american desert rock riff των Queens Of The Stone Age ή στους ρυθμούς των Fu Manchu.

Είναι γκαζάτο, αλήτικο, έχει πολλές επιρροές μέσα που έχει γίνει ένα μίγμα μεταξύ 70’s , 80’s και 90’s ήχων σίγουρα υπάρχει και η εμπορικότητα ήχων και θεωρώ πως έλειπε ο πειραματισμός από όλη αυτήν την απόπειρα, παρόλα αυτά ως πρώτη καλή εντύπωση που λένε, ήταν μια πολύ θα πω «ανακύκλωση» παρά αντιγραφή (γιατί αντιγραφή δεν είναι σε καμία περίπτωση η μουσική τους) από διάφορα μεγάλα συγκροτήματα, που πιστεύω ποίος δεν το κάνει στις μέρες μας αυτό, όχι από τεμπελιά αλλά από έλλειψη εμπειρίας όσον αφορά τις νεοσύστατες μπάντες και δεν είναι ντροπή αυτό, απεναντίας είναι εξέλιξη.

Ένας παραπάνω λόγος που δίνω ελαφρυντικά, είναι διότι έχουν αφοσιωθεί σε ένα είδος, στο οποίο υπάρχουν πάμπολλες μπάντες, ειδικά στην Ελλάδα που τα τελευταία πέντε χρόνια το stoner/desert/heavy rock έχει ανέβει στο κόκκινο, με αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο να βγαίνουν περισσότερες μπάντες του υποφαινόμενου ήχου, από ό,τι μοντέλα αμαξιού της Mercendes. Το συμπέρασμα είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται από την αρχή, τουτέστιν η αναγέννηση του desert/stoner/psychedelic rock έχει ξεκινήσει να λαμβάνει έντονες ενσαρκώσεις συγκροτημάτων, που ασπάζονται το συγκεκριμένο ήχο.

Μουσικά ήταν μία πολύ καλή προσπάθεια, ευχάριστη στα αυτιά που  ατέλειες και ωραίες στιγμές, χωρίς να έχει στόχο την αντιγραφή αλλά την εξέλιξη, που ρισκάρει και θέλω να πω ότι με εκπλήσσει ευχάριστα η τόλμη τους. Έχουν ιδέες, τεχνική, αίσθηση και φυσικά κάτι πολύ σημαντικό, αυτί, πράγμα που ο κάθε μουσικός χρειάζεται, γιατί κανείς δεν είναι Amadeus Mozart, όπως και όλοι δεν είναι το αντίθετο.

Ένα μεγάλο μπράβο για το σύνολο, το ωραίο εξώφυλλο που σε τραβάει να ακούσεις το άλμπουμ, με ανοιξιάτικα χρώματα, ψυχεδελικά και με ένα υπόβαθρο που κάποτε ήταν μόδα, πλέον όχι τόσο, οπότε αυτό αξίζει να εκτιμηθεί στο κομμάτι του εξωφύλλου. Στο όλο artwork, o δημιουργός προσπαθεί να δείξει πως ο άνθρωπος μέσα από την οργή του, γίνεται ένα άγριο ζώο μέσα στη Γη, καθώς η ζωή τού κλείνει συνεχώς πόρτες σε μια εποχή που όλα, ακόμη και η κοινωνία, γίνεται αντικοινωνική.

Ο δίσκος κυκλοφορεί σε 300 limited αντίτυπα βινυλίου και 80 σε κασέτα από την Made Of Stone Recordings (Μαμούθ). Αξίζει θεωρώ να αναφερθεί ότι αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος και η τραγική ειρωνεία της ανθρωπότητας…. «Pleasure Delayer» από τους Honeybadger. Ακούστε το δίσκο, μπείτε στη μουσική κυψέλη τους και ταξιδέψτε μέσα από τις μουσικές τριβές τους στο desert rock.

Ο δίσκος είναι διαθέσιμος από 23 Νοεμβρίου και με προ-παραγγελία μέσω του Bandcamp της Made Of Stone Recordings. Αν είστε και εσείς λάτρεις του είδους, σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Links:

Bandcamp: https://madeofstonerecordings.bandcamp.com/album/honeybadger-pleasure-delayer

Bandcamp: Honeybadger The Band

Official Site: www.honeybadger.band

Youtube Channel: https://www.youtube.com/c/HoneybadgerBandOfficial

Για το Music Mash,

Φάνης Βιλαέτης